Genwakai

Eerste keer Kumite

George Assendelft

Laat ik mij eerst even voorstellen: Mijn naam is George Assendelft en ik ben in februari 1998 begonnen met Genwakai karate. Al vanaf het begin werd mij verteld hoe belangrijk het kampioenschap is dat jaarlijks word gehouden. Zoals de Shihan altijd zegt: "Het kampioenschap is een test voor jezelf". Dat deze woorden absoluut waar zijn is mij duidelijk geworden na de eerste keer dat ik deelnam aan het kampioenschap.

Vlak voor het kampioenschap in 1999 behaalde ik kyu-6 en daarmee mijn groene band. Mijn dojo leider sprak mij er direct op aan dat ik mee moest doen met het kampioenschap. En niet alleen met kata, maar nu ik de groene band zou dragen ook met kumite.

Het idee om werkelijk te gaan vechten en toe te gaan passen wat ik geleerd had maakte mij eigenlijk wel een beetje bang. Na wat aandringen van mijn dojo leider heb ik toch ja gezegd en heb ik mij ingeschreven voor het kampioenschap.

Na aan werkelijk iedereen te vragen wat mij te wachten zou staan, kreeg ik een redelijk beeld van wat eigenlijk de bedoeling zou zijn. Het belangrijkste wat ik mij voor had genomen was: draai niet weg, blijf altijd kijken en knijp in je vuisten en maak ze hard. Als ik dat maar zou onthouden kon er niets fout gaan. Eigenlijk is dat precies wat mij geleerd was en nog steeds geleerd wordt (houd goede vorm en stand). Met dit in het achterhoofd en volledig ingepakt in de nodige beschermers verdween de angst en verscheen de nieuwsgierigheid. Hoe het verder moest wist ik niet en ik dacht het allemaal wel even rustig te kunnen bekijken in het eerste gevecht.

Mijn tegenstander was een bekende uit de dojo en het was ook zijn eerste keer. Al snel bleek dat ik iets vergeten was en mijn tegenstander niet: 'Fighting-spirit!'. Op het moment dat er "hajimé" gezegd werd kwam hij direct in actie terwijl ik nog stond te bedenken hoe te beginnen. Om het anders te zeggen: ik was niet wakker en reageerde te laat. Weer iets wat ik al zo vaak gehoord had: "Reageer direct", "wees alert".

Nadat mijn tegenstander mij wakker had geschud kon ik dan uiteindelijk tegenstand gaan bieden en één en ander van wat ik geleerd had in de praktijk gaan brengen. Veel van de techniek zoals ik die geleerd had ging verloren -net als bij mijn tegenstander- en het kwam nogal chaotisch op mij over wat wij daar stonden te doen. Na achteraf één en ander op video te hebben bekeken was dat ook wel zo. Aan het einde van wat op dat moment de langste twee minuten leken die ik ooit had beleefd mocht ik mijzelf winnaar noemen van het gevecht. Het is altijd leuk om te kunnen zeggen: "Ik heb gewonnen!", maar wat nog veel beter is in dit geval: Ik mocht nu verder en nog een keer vechten.

Het tweede gevecht was tegen een bruine band. Deze tegenstander kende de technieken beter dan ik en was meer ervaren. In tegenstelling tot mijn eerste tegenstander stormde hij niet op mij af maar viel aan met lange technieken zoals ze ook geleerd worden.

Doordat hij met telkens één lange techniek aanviel kreeg ik de mogelijkheid om ook de wering uit te voeren zoals hij geleerd wordt. Wat ik mij herinner van het moment dat ik de eerste goede wering maakte was het gevoel van: "Hé, het werkt ook bij mij!". Het is natuurlijk logisch dat het werkt; ik deed wat mij geleerd was, maar als je het dan echt ten uitvoer brengt is het een heel andere belevenis dan wanner je in de dojo of thuis staat te oefenen. Het weren ging dus wel aardig maar vanaf de zijkant hoorde ik mensen roepen: "Kom op, ook aanvallen!". Dat is dus naar mijn mening een stuk moeilijker. Om aan te vallen moet je goed kunnen bewegen en dat lukte dus niet. Ineens werd mij duidelijk waar "step-training" voor dient. Ook het tweede gevecht mocht ik als winnaar verlaten en kreeg ik een beetje het gevoel dat ik het allemaal wel snapte.

In het derde gevecht mocht ik weer tegen een bruine band uitkomen. Deze tegenstander liet mij zien dat ik het dus nog helemaal niet snapte. Hij stond het ene moment nog op een veilige afstand voor me en het volgende moment werd ik geraakt door één van zijn technieken. Deze tegenstander was duidelijk te snel en technisch veel beter. Deze partij mocht ik dan ook als verliezer verlaten en was voor mij het kumite afgelopen.

Daar ik het geluk had gehad om drie maal te mogen vechten en tegen drie zeer verschillend vechtende tegenstanders heb ik hier erg veel van kunnen leren. Het laat je heel duidelijk zien wat je wel en niet kunt. Je kunt dus jezelf beter corrigeren tijdens training en je krijgt een beter inzicht hoe de technieken die je leert te gebruiken zijn.

Inmiddels heb ik voor de tweede maal deelgenomen aan het kampioenschap en daarbij ook aan kumite. Het was een logisch vervolg op de eerste deelname en ik merkte een duidelijke verbetering bij mijzelf ten opzichte van de eerste keer. Wat wel weer hetzelfde was, was dat ook weer duidelijk werd wat wel en niet goed was aan mijn technieken. Alles wat ik had gedaan en hoe ik het had gedaan was weer op de proef gesteld en beoordeeld door wel of niet het gewenste resultaat te behalen.

Als ik het geheel samen zou moeten vatten komt er maar één ding in me op en dat is wat ik al veel vaker heb gehoord van de Shihan: "Het kampioenschap is een test voor jezelf". Hier valt niets aan af te doen en niets aan toe te voegen. Ik hoop een ieder daarom weer te zien op het komende kampioenschap, bij het onderdeel Kata en vanaf de groene band ook bij Kumite.